اگر به جای گفتن:
دیوار موش دارد و موش گوش دارد، بگوییم:
“فرشته ها در حال نوشتن هستند…”

نسلی از ما متولد خواهد شد که به جای مراقبت مردم، “مراقبت خدا” را در نظر دارد!

قصه از جایی تلخ شد که در گوش یکدیگر با عصبانیت خواندیم:
بچه را ول کردی به امان خدا
ماشین را ول کردی به امان خدا
خانه را ول کردی به امان خدا

و اینطور شد که “امانِ خدا” شد: مظهر ناامنی!
ایکاش میدانستیم امن ترین جای عالم، امانِ خداست!