کودکی روزگار خوبی ست،بی بهانه دوست داری و صادقانه ابراز می کنی
قهرمانانت پدر و مادرت هستند و مفتخری به وجودشان!
نمی دانم این جوانی باتو چه می کند،
که اینگونه، بی مهر شدی!!
قهرمانانت تغییر می کند،شاید کسانی باشند که نمی فهمند قهرمانی را
دیگر بعضا دوست نداری، آن دو فرشته زندگیت در مجالس همراهت باشند
این جوانی چه می کند؟
آیا وجود چند جوش و نیم متر قد این قدر شانیت می دهد.
هر آنچه هستی و باشی از ذرات وجود آن دو است!
بشکن این غرور پوشالیت را،ببوس دستانشان را!
بگو دوست داشتنت را!
آن دو عزیز است که هیچ جایگزینی ندارند.
قدرشان را بدانیم تا هستشان
گریه و ماتم دگر قراری بر زخم دل جای مانده نیست!!!
تقدیم به تمام پدرو مادران عزیز
هورمند