پشت اتوبوس واحد نوشته بود،یکی یکی عیوب خود را بشناسیم.
در فکر فرو رفتم من چه عیبی دارم؟!!
اصلا چیزی به ذهنم نرسید،مدت هاست فکرم این است،اما نتیجه ای حاصل نشد.
ناگه جرقه ای در ذهنم خورد،اینکه عیبی به ذهنم نمی آید،دلیل بر خوب بودنم نیست،دلیلش این است که سالهاست،خودم را گم کرده ام،من خودم زندگی نکرده ام.
همیشه حواسم به عیوب دیگران بوده و از غافل مانده ام،من هیچ شناختی به خودم ندارم.
من بیگانه ترین فرد به خودم هستم،مشارطه و مراقبه که هیچ!
به راستی ما چرا در زندگی دیگران زندگی می کنیم.
چرا خودمان را نمیشناسیم؟
چرا خودمان راگم کرده ایم؟
می خواهم از امروز گامی نو در جستجوی خودم بردارم،
خودم را کشف نمایم.